Ze zagen er niet echt uit als een stel grootouders, maar dat waren ze wel degelijk. In hart en nieren zelfs. Ze hadden twee nachten geboekt en van tevoren aangegeven dat als hun kleindochter heimwee zou krijgen, ze wellicht maar één nacht zouden blijven. Over de betaling hoefden we niet in te zitten. Wat dat betreft waren ze van het ouderwetse principe ‘afspraak is afspraak’, dus dat zat wel snor.
Bij aankomst legde de opa uit dat ze zich hadden voorgenomen om hun kleindochter Nederland te laten zien. Ze was nu drie – ‘nou ja, over twee maanden wordt ze drie’ – en ze had in haar prille leventje al heel wat buitenlanden gezien. Maar Nederland? Zijn ouders hadden hem en zijn broer en zussen vroeger ook Nederland laten zien. Uitsluitend Nederland als hij eerlijk was. Daar had hij altijd voordeel van gehad. Niemand kon hem iets wijsmaken als het om zijn vaderland ging.
Dit weekend was de aftrap met hun kleindochter. Ze hadden voor ons gekozen omdat we ook koeien en geiten en katten en honden en kippen houden. Dan hoefde hun kleindochter zich na dit weekend ook nooit meer af te vragen waar de melk vandaan komt.
Vooral ons vee en onze dieren bleken een schot in de roos. Al met al waren ze het erf niet één keer af geweest toen ze na twee nachten uitcheckten, zo had hun kleindochter genoten. Om Twente te verkennen zouden ze opnieuw bij ons boeken. Als het er dan nog steeds niet van zou komen om hun kleindochter los te weken van de dieren, dan zouden ze het gewoon nóg een keer proberen. Ik zei dat ik ieder kind een opa en oma als zij zou gunnen.
‘Wat zou de wereld er dan anders uitzien!’
Ook bij dit Twentse Erfgoedhuis kunnen de koeien worden geknuffeld.