Drie dagen voordat ze zouden arriveren kwam er een mail. De reservering ging wel gewoon door maar ze zouden zonder kinderen komen. Het ging hen er niet om eventueel een deel van het bedrag terug te krijgen. Het was puur om ons te informeren.
Bij aankomst stipte zij het heel even aan. ‘Moe,’ zei ze. ‘Doodmoe!’
Hoewel ons huis op basis van self catering is, boden we aan om een boodschappenmand voor ze te halen. ‘Dolgraag’ en ‘wat super lief’, zei ze. Alles was goed zolang het maar geen vlees was. En een pizza om in de oven te stoppen mocht zeker, ja. ‘Ik denk niet dat we veel puf hebben om eruit te gaan.’
De reservering liep van donderdag tot maandag en al die dagen zagen we ze welgeteld één keer voorbij sjokken in de tuin. Op de dag van vertrek kwam zij ons bedanken voor de goede zorgen en de rust die hen gegund was. Twee fulltimebanen en twee kinderen is simpelweg te veel van het goede, zei ze. Ze hadden de afgelopen dagen niet alleen heel veel geslapen maar die tijd ook gebruikt om orde op zaken te stellen en afspraken te maken over hoe hun leven anders moest om het ook nog een beetje leuk te houden.
Over een jaar zouden ze graag terugkomen. Met de kinderen als het even meezat. En met nog genoeg energie over om deze prachtige omgeving wat nader te verkennen en erop uit te gaan.